Marami pa ang kaso ang batang-manong. Epidemya ito ng mga mhihirap. Imbis na maglaro at magsaya ang mga bata, nagtratrabaho na agad ito para sa pamilya. Ibat-ibang gawain nila para kumita. May nag-babarker sa jeep, nag-iigib ng tubig para sa iba, nag-lalako ng kung ano-ano, nagiging kargador sa palengke, “construction worker”, at iba pang pang-matatandang trabaho. Nakakaawa mang isipin na dapat sila’y nag-aaral at nag-lalaro, ngutnit kailangan nila ito dahil mas nakakaawa ang pamilya nila. Kalimitan mahihirap na buhay ang mga batang-manong. Marahil gustuhin man nilang mag-aral hindi pwede dahil salat sa pera ang pamilya at kailangan na nilang tumulong para mabuhay ang iba pa nilang kapatid o miyembro ng pamilya.
Tulad ng nabanggit ko sa blog ko na “VIDEO CAMERA”, sila dapat ang nasa loob ng bahay na kahon na may nagsasalitang malaking boses para naman makapagrelax sila sa pangmayaman nabahay na iyon. Mahirap talaga ang buhay. Pero sana naman huwag na madamay ang mga dapat eh mga walang malay tulad ng mga batang-manong.
Ang iba naman sa mga batang-manong e gumagawa na ng masamang bagay. Siguro pagod na sila gumawa ng bagay na tatagaktak ang pawis at mamumuo ang libag. Ginagawa nila iyon dahil iyon ang mas medaling paraan at mas malaki ang kita. Hindi na nila iniisip ang kapahamakan at mali ang ginagawa at ang nakasalampak sa isip ay kailangan mabuhay ang pamilya.
Wala na sigurong pagkakataon na umunlad ang buhay ng mga iyon pag-nagkataon. Bukod kasi sa hindi na nakapagaral may “bad records” pa sila. Kaya kadalasan ay nauuwi sila sa mga pagiging batang-ama. Siguro para takasan na din ang obligasyon sa pamilya nila at gumawa na lang sila ng sariling pamilya para na rin sa sariling kapakanan o kaya trip lang. Ang iba naman sa Droga tumatakbo at tatawagin ko na lang silang batang-Drogista. Iwas problema daw ito para kahit papaano makalimutan nila na mahirap sila at nagugutom na sila. At malamang nauuwi ito sa pagkakaadik at hindi na sila nagtratrabaho sa pamilya kung hindi para sa droga.
Nakakaawa ang mga batang maagang namulat sa tunay na buhay sa labas ng bahay ni kuya (mga mahihirap). Gustuhin ko man silang tulungan para Makita nila na kailangan mag-“focus” sila sa pangarap nila at lumayo sa magulong mundo ng kahirapan, hindi ko kaya dahil mahirap lang ako(pero hindi tulad nila). Sapat lang ang kinikita ko para magsandok ng pagkain sa kutsara tatlong beses sa isang araw.
Para sa mga batang-Manong, magsikap kayong lumayo sa mundo na kahirapan. Gamitin niyo ang talento at galling niyo para makaiwas dito. Huwag niyo sanang sirain ang sarili dahil sa paniniwala na wala ng pag-asa. Habang may buhay may pag-asa. (May bagyo daw sabi ng PAGASA)
marunong ka na bang mag-basa, batang-manong??
Walang komento:
Mag-post ng isang Komento