Inay ko po!

Ika-walo ng oktubre taong  dalawang libo at labing dalawa. Kakabentedos ko lang noong kamakailan lang  at isa sa mga hiling ko ay ayoko maulila at ayokong mag-isa. Isa sa pinaka ayaw kong mangyari sa buhay ko. Ayokong mawala ang magulang ko sa ngayon dahil aminado ako na hindi ko pa kaya mag isa at hindi ko alam kung paano mabuhay ng hindi dumedepende sa kahit na sino kundi sayo lang at sa sarili mo lang. Mas gusto ko pang ako mauna sa kanila dahil alam kong hindi ko kaya. Naisipan ko  isulat ito para ipaalam sa inyo na hindi sa lahat ng oras nariyan ang ermat at erpat. Naisipan ng utak ipis ko paano kung nawala sila? Paano ako? At paano na? Pagkatapos ng masaya, maingay at nakakabulabog na araw na dalawamput dalawa na ako sa mundong malapit ng magunaw  ay may nakakakaba, nakakatakot at nakakaiyak na pangyayari ang dumating sa buhay ko at ng pamilya ko. Oktubre dalawa ng biglang manghina at manamlay si ermat. Ako at si erpat ay na alerto sa biglaan niyang paghihina. Noong una ay akala naming ay pagod lang sa paglalaba dahil kakatapos lang nito maglaba. Kinabukasan nagpacheck-up na siya sa doctor at buti na lang may natira pa akong malas na pera sa pitaka ko at iyon ang ginamit naming pampagamot. Natuklasan ng doctor na may Ulcer daw siya sa Tiyan at kelangan gamutin sa loob ng dalawang Linggo. Pero makaraan ang ilang araw (siguro 3days), naglaba si ermat at bigla na naman nanghina. Pinagalitan naming si ermat kasi naglaba siya pero hindi pa siya lubusang magaling. Iniinda ni ermat ang likod niya, tiyan at ang pagkahilo na nagreresulta ng pagsusuka at panghihina niya. Kinabukasan, bandang  alas diyes ng umaga, sinugod na siya sa ospital at doon ay nalunasan at sinuri ang dahilan ng mga iniinda niya. Labing dalawang oras siya sa Emergency room sa Resuscitation area habang hinihintay ang resulta ng Pathologist para sa resulta ng pag examine sa kanya. Habang naghihintay kami doon madaming kwento ang ngyari pero pagkinuwento ko malamang ibang topic na yun. Umuwi muna ako para magluto sa bahay at si erpat ang naiwang bantay kay ermat. Pagkauwi ko, naisip ko na hindi ko kayang wala si ermat at erpat. Lungkot, matamlay at walang ganang mabuhay kapag nawala sila. Mag-isang anak lang ako at wala akong maasahan kundi si ermat at erpat lang kaya ganun na lang ang takot ko na mawala sila ng hindi pa ako handa. Mahal ko magulang ko syempre. Kung wala sila wala rin ito, at wala ako. Aaminin ko sa inyo, pasaway akong anak at palasagot sa magulang dahil makatwiran ako at mapride. Kung minsan (minsan nga ba) madalas kong nakakaaway si ermat sa mga bagay-bagay pero naisip ko yun lang ba ang talgang nakikita ko? Naisip ko na kahit may topak si ermat alam ko mahal niya ako dahil anak niya ako. At kahit alam kong may kasalanan siya sa akin noon at naging malaking impact ito sa buhay ko alam ko nagsisi na siya at matagal ko na siyang napatawad. May kasalanan man siya, siguro mas malaki ang kasalanan ko at mas madami pa. Naisip ko, kelangan pa bang magsisi pagtapos na? kaya ngayon pa lang kelangan na magsisi. Inisip ko din yung sakripisyo niya noong pinagbubuntis pa lang niya ako. Mga pagpupuyat tuwing kelangan ko dumede. paghuhugas ng pwet kapag tumae. Pagaaruga kapag may sakit. Pagtiyatiyaga para turuan ka magbasa at sumulat. Paghatid at sundo sa eskwela. Pagpunta sa school dahil na guidance. Pagpapakapal ng mukha upang umutang  ng baon at tuition fee. Paglalaba. Paggising ng umaga para ipagluto ka ng almusal. Pagplaplantsa ng gusot-gusot mong damit. Ilan lang ito sa mga gawaain ni ermat para sa akin. Naisip ko kailangan pa bang isipin ang mga kamalian niya ganun mas madami pla ang ginawa niyang tama para sa atin? Kailan pa ba tayo magpapasalamat? Kailan pa ba tayo magsisi? Kailan pa natin papakita sa kanila na mahalaga sila para sa atin? Kailan pa ba natin susuklian ang mga nagawa nila para sa atin? Pag tuwid na ang pagkakahiga nila? Huwag naman sana! Simpleng bagay lang naman ang hinihingi ng mga ermat natin ito ay ang pakita mo na mahalaga ang nanay para sa iyo. Gawin mo kung ano mas nakakabuti bilang magnanay niyo. Sa simpleng “sorry” o “ingat nay” o “I love you ma”, Masaya na sila. Kung hindi kayang sabihin, pakita mo. Sa simpleng “regalo” o sa simpleng “pagbibigay ng kinitang pera” o “pagtulong sa kanya sa gawaing bahay” o “pagaaruga sa kanya” Masaya na sila sa ganun. Mahalin natin ang ermat natin at huwag ikahiya dahil kung wala siya, wala ka.

MARAMING SALAMAT SA KWENTO MAMA! MAHAL NA MAHAL KITA KAHIT MADALAS TAYONG HINDI MAGKASUDO AT NAGBABANGAYAN. IKAW ANG NANAY KO NA NAG-ALAGA SA AKIN NOON AT DAPAT AKO ANG ANAK MO NA MAGAALAGA SAYO NGAYON. I LOVE YOU MA! SALAMAT KUNDI DAHIL SAYO WALA AKO DITO AT HINDI KO MAGAGAWA ITONG KWENTONG ITO. SALAMAT AT I LOVE YOU ERMAT! MAHALAGA KA SA AKIN!


--janz2012